დონ კეხანა

წავედი ალბათ მომბეზრდა ბრძოლა,
მომბეზრდა ბრძოლა წისქვილთან ქარის,
ჩამომემძიმა ცალ ხელში შუბი
და მემძიმება ტარება ფარის...
თუმცა წისქვილებს ისევ გავცქერი
როგორც უცქერდა ერთ დროს კეხანა
გაგიშვი ხელი, ვეღარ გიპოვე
შემოვიარე მთელი ქვეყანა...

/მე მიყვარხარ/

მიყვარს ეს ლექსი, არ ვიცი ვისია

გულს უშენობით დაღლილს დაქანცულს,
გულის კარებთან დაუკვნესია,
დიდხანს ვერ გნახავ და ვიტანჯები,
ხშირად რომ გნახო უარესია,

გაბრაზებულა ჯიუტი გული,
სულში ტკივილი ჩაუთესია,
ნუღარ მაწამებ ბრალდებულივით
უცებ მომკალი უკეთესია,

ისე საშინლად მომენატრე რომ
ფიქრები მტრებად შემომესია,
უბრალოდ მე ვწერ რასაც განვიცდი,
და ნუ იფიქრებ რომ ეს ლექსია,

არ შემიძლია მე ლექსი ვწერო,
აღიარება ჩემი წესია,
როცა უშენოდ მიწევს ცხოვრება,
არ ვარსებობდე უკეთესია!

ბაჯაღლო

მე შეგხვდი ისევ ასი წლის შემდეგ
შენ კი ვიღაცის გამხდარხარ ვარდი,
იმაზე მეტად მიყვარხარ ახლა
ვიდრე ასი წლის წინათ მიყვარდი

არათითს ვხედავ გიმძიმებს ძლიერ
ყვითელი რგოლი, თანაც ბაჯაღლო
ამაყად ამხელს სხვისია ქალი
გვიანია და ხელი არ ახლო

თუ კი ამ ქვეყნად არ მიწერია
ცხოვრება შენთან - თავს მოვერევი
იმ ქვეყნად მაინც მოვალ შენამდე
და სამუდამოდ მოგეფერები...

ტალღა

მომენატრები როგორც ზღვის ტალღა
ზღვამ ხომ ტალღებით არ იცის დაღლა,
ჩამავალ მზისკენ მივდივარ ახლა
მზე ჩადის ქვემოთ, მე ვრჩები მაღლა...

ნეფერტიტი

მახსოვს ერთხელ შევესწარი ზამთარში
ვიღაც წყვილი ჯვარს იწერდა საყდარში
გამიშტერდა თვალი, გავხდი სხვაფერი
პატარძლის რომ დავინახე შაფერი.

მივატოვე ჩემი ლოცვა-ვედრება
სილამაზეს ქვეყნად რა შეედრება?
სახეს ეცა შუქი სანთლის ძლიერი
ნეფერტიტის მომაგონა იერი.

მისი სახე ახლაც თვალს მებლანდება
ვიცი დიდხანს, მანამ მომელანდება
სანამ ისევ არ შევხვდებით საყდარში
მე შავ ფრაკში, ის კი დიდ თეთრ კაბაში.

სოკო

გაზაფხულდა, მომილოცავს სოფი
აყვავდება მალე მთა და კორდი
დაიწყება ხვნა და თესვა სოფლის
გაზაფხულის ლამაზი აკორდი,

ზაფხულის დროც მალე მოვა სოფო,
მივაწყდებით ზღვის ნაპირებს ხარბად
ბუნგალო დგას როგორც დიდი სოკო
ზაფხულს მასთან გავატარებთ ალბათ.

***

ადრე მღვდელი აცილებდა მეომარს
და სამშობლოც სწორედ ასე გადარჩა
შენში ვხედავ უერთგულეს მეგობარს
არ მიმტყუნო თორემ მზად მაქვს დამბაჩა

თუ

თუ კი მომეფერები
ცას გამოვეკერები
აღარ წავალ სამოთხეს
თუ დამითმობ სამ-ოთხ დღეს,
თუ მაკოცებ გვერდიდან
ნუღარ მეტყვი ”ვერ გიტან”
ერთი კითხვა მაწამებს
ვის მიადებ წამწამებს
დამიჯექი ლოგინთან
თუ ოდესმე მოგინდა
წამიკითხე ზღაპრები
თორემ დავიზაფრები

მე მიყვარს

მე მიყვარს ძერა და ძერის ფრთები
მე მიყვარს მზე და მზერით ვერ ვთბები,
მე მიყვარს ხოჭო და ხოჭოს ხმები
მე შენი მიყვარს დაშლილი თმები...

არ მიყვარს წვიმა, არც მისი თქეში
ვერ ვიტან კატას რომ ვიჭერ ბნელში,
არ მიყვარს ნიღაბს რომ ხმარობს სახე
ვერ აგიტანე სხვასთან რომ გნახე...

მე მიყვარს შენი დაშლილი თმები
და ზღვაზე ღამით ტალღების ხმები
ვერ ავიტანე ის შენი სახე
როცა პირველად სხვის გვერდით გნახე.

გომ MELAURI

არ მიტაცებს გომი არც მელაური
მომაკლდება ვიცი გომელაური,
თავის უცხო ფორმით, ნალექსარებით
ჩვენ იმ ქვეყნად არვის არ ვემგზავრებით.
რატომ მიდის ყველა ნიჭი ადრიან
ცოცხლებს არა, მერე მკვდრებს შენატრიან,
მოფერება აღარ შველის წარსულებს
საფლავის ქვა სულ ყველაფერს ასრულებს...

ორი

დავიღალე და ცაში ავხედე
მზე მეკითხება რა ითავხედე?
სადაც წავედი ყველგან ერთია
ყველგან იგივე ჯოჯოხეთია...
ამ ჩემს პასუხზე მზე თითქოს ჩაქვრა
და ცალი თვალი ოდნავად ჩაკრა
მერე ჩურჩულით ჩამომიძახა
ადრე მიმხვდარხარ - მხოლოდ მიწა ხარ...

მასაჩუსეტსი

მალე ისევ ისე გაზაფხულდება
გულს უშენოდ ყოფნა აღარ უნდება
მომენდომე როგორც ადამს ევიტა
ძალიან ხარ შორს და რაღაც ვერ ვიტან,

ვერ გაჩუქე სიყვარულის ნაყოფი
სითბო გქონდა მთელი ქვეყნის სამყოფი
ვარსკვლავების მიჭირს დათვლა ზეცაზე
რომ მეპოვნე რამდენი რამ ვეცადე,

გახსოვს როგორ მოგიპოვე შემთხვევით
ვოცნებობდი ხელზე როდის ვემთხვევი
მერე უცებ როგორც მარტი აჭრილი
შეიცვალე, გაქრა შენი აჩრდილი,

ერთმანეთს გვყოფს ოკეანის სიშორე
მაგრამ ფიქრი შენზე ვერ მოვიშორე
ხვდები როგორ მოიწყენდა ადამი
და აჩუქა ღმერთმა სითბოს მადანი,

სწორედ ისე როგორც ადამს ევიტა
მომენატრე და რომ არ ხარ ვერ ვიტან.

წამწამებს

გაკვირვებით შემომყურებს თოლია
წყალში თევზი რატომ ვერ ამოლია,
მზეს კი ზღვაში კვლავ ჩაძირვა აწამებს
ვერ ვივიწყებ შენს ნასველებ წამწამებს,

ეჰ თოლიავ,თევზებს წყალში რა დალევს...
მზევ, გგონია ზღვა შენ გელის ნაწამებს?
ნასველები წამწამების, მგონია,
არვიწყება იქნებ მონაგონია?!

(გააგრძელეთ კომენტარებში)

”კარიჩნევი”

შენი თვალის ელვარება მუქი ”კარიჩნევია”
პირველივე შეხვედრიდან ჩემად მიმიჩნევია,
მთავაზობდი მეგობრობას მე კი ვიუკადრისე
და ცხოვრების ყველა წამი წერილებით აგივსე.

ახლაც წერილს გწერ რითმებად, გაიღიმებ ვიცი, მწამს,
შემადარებ ”გიჟპოეტებს”, მაგრამ ცდები რადგანაც:
მე ვერასდროს ვიპოეტებ და ვერც დავწერ არაკებს
მხოლოდ შენი სილამაზე ამდენს მალაპარაკებს.