მოდის, ოცნებების ჟამი ზამთარია
მე კი ჩემი მარტი მავსებს იმედებით,
თურმე დედამიწა მეტის ამტანია,
ნეტავ რომ მშველოდეთ რას გაიმეტებდით?
ახლა სიყვარულზე აღარ მეწერება
ირგვლივ რომ ცოდვილი ადამ-ევებია,
ქალი გაურბის და სხვაგან ეწერება
კაცს კი ყოველივე მიუტევებია.
ამას არაფერი შეცვლის ალბათ აწი
როგორც მეტასტაზი სულში გასულია,
სიტყვა შერჩა ისიც სუფრას თანაც ყანწით
თურმე წინაპრები მხოლოდ წარსულია.
მოდი სიყვარული შვილზე გავასხვისოდ
თანაც გავაყოლოთ ფიქრი და გონება
თვალებს დასახრელახ დროც კი არ ვაღირსოდ
სწორედ ეს იქნება ჩვენი მოგონება.
No comments:
Post a Comment