ბჟოლა

თვალის ფერი როგორც შავი ბჟოლა
დავინახე, უცებ გამაჟრჟოლა,
ცრემლებს ღვრიდა დაღვენთილი სანთელი
იდგა ღამე პოლარული, ნათელი.

მაგონდება სახე განაციები
ხელს უმკობდა ლურჯი თანაც იები
შევიგრძენი მის ხმაში სისპეტაკე
და ამ გრძობას ხარბივით დავეტაკე,

იდგა მისი იუბილე მეოცე
შემახსენა,მაგრამ არც გავიოცე,
მივაწოდე ვარდი შავი ბარხატის
ვაგრძნობინე შესადარი ხარ ხატის.

პასუხს ვთხოვდი რაც კი რამ განმემარტა
მომაშტერდა, ალბათ რაღაც მემართა.
მივხვდი გვიან, უნდა მეთქვა ბოდიში
ეს სიტყვაც კი დამავიწყდა ლოდინში

მითხრა, გუშინ ზღვაძე ბევრი იანცე
ფუჭი არის ქალს პატივი გვიან ცე,
წყალთან ქვიშას ადის ცხელი ალმური
მინდა ქროდეს სიო იმ საღამური

ჩამავალ მზის ზღვას სხივები ეყარა
სილუეტი თვალწინ გადამეფარა,
ცოტა სითბო გვჭირდებოდა თუ მეტი
დღეს კი თურმე არ გამოგვდის დუეტი.

უმიზეზო იყო მისი ზმანება
ჩემი გულის მორჩა აქ დავანება,
თურმე ვიღაც ჩუმად სხვისკენ მექაჩა
გვიან მივხვდი მაშინ რაც კი ექაჯა.

დამაშორა ბჟოლის ძირას მდგარ ასულს
ქალი ხესთან მზეს უცქერდა გადასულს.
მიეფარა თვალებს მისი მშვენება
შევიგრძენი სულის გადაშენება,

დავრჩი მარტო თითქოს არვინ მებადა
და უეცრად სხვა აზრი დამებადა:
წავალ იქნებ მივაკვლიო ჩემს სოფელს
გვერდით მაინც ვეყვარები მეზობელს.